“Sen haklısın dostum. Eğer insanlar sürekli geçmişi hatırlamak yerine şu günlerin tadını çıkarsalardı bu kadar acı çekmezlerdi.”
Günümüzde insanların yoğun çalışma temposu ve diğer insanlarla olan ilişkileri nedeniyle kendilerini unuttuğunu söyleyebiliriz. Herhalde bu durumundan da en fazla zararı, birçoğumuzun kulak vermediği kalbimiz görmektedir. Duygularımızı, korkularımızı, sevincimizi, acılarımızı ve daha bir sürü şeyi dış dünyadan arındırıp hissederek yaşayamıyoruz. Etrafımızdaki her şey ve herkes müthiş bir hızla geçip gitmekte. Onlar geçip giderken durup kendimize bakıyor muyuz? Kalbimizde gerçekten ne hissettiğimize önem veriyor muyuz? Yaşadığımız kargaşada bu sorunun cevabı büyük ihtimalle “Hayır!” olacaktır.
Bütün bunları düşünürken kitaplığımda gözüme çarpan kitap “Genç Werther’in Acıları” oldu. Goethe’nin 18. yüzyılda yazdığı bu kitap, yazıldığı dönemde insanları hem ruhen hem fiziksel açıdan oldukça etkilemiştir. Kitabın asıl konusunun imkansız bir aşkı anlattığı belirtilse de aslında özünde yaşanan, acılardan dolayı kendini unutan bir insanı görmekteyiz. Bir bakıma yazar, yaşadıklarının sonucunda aslolanın “anda kalmak” olduğunu anlatmaya çalışmıştır. Anda kalmak aslında kendinde/kendinle kalmak fikriyle eşdeğerdir.
“Hem kendimle fazlasıyla meşgul olduğumdan, hem de iç dünyam fazlasıyla fırtınalı olduğundan, başkalarını kendi haline bırakmayı yeğliyorum.”
Devamı: https://www.izdiham.com/goethe-insan-kalbi-ne-tuhaf-sey/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.