” Tercih edilen değil de içine düşülen yalnızlıktan kurtulmanın birinci yolu, güvenilir insan olmaktan geçiyor. Mümin kelimesinin anlamlarından biri de budur: Kendisinden emin olunan.
Şahitliğimizdir: İnsanlar arasındaki itimat duygusu her geçen gün zayıflıyor. Kalbî muhabbet azalıyor. Dostlar arasındaki sohbetlerde bile “aramızda kalsın” uyarısı yapmak ihtiyacı duyuluyor.
Yirmi yıllık bir müessese düşünelim. En eski çalışan ise bir yıllık olsun. Aklımıza ne gelir? Demek ki burası huzurlu, adaletli bir işyeri değil. Bu yüzden kimse durmuyor. İnsanlar işbaşı yapıyor, biraz çalışıyor, ortamı gördükten sonra oradan ayrılıyor. Yani sıkıntı var.
Şahsen insan ilişkilerine de böyle bakıyorum, bakmalıyız. Yirmi yıldır edebiyatın veya çeyrek asırdır siyasetin içinde. Fakat hiç kıdemli arkadaşı yok. Sürekli çevre felaketi yaşıyor. Ancak onu tanımayan, evveliyatını bilmeyen yeni isimlerle geçici münasebet kurabiliyor. Elbette bir müddet. Nasıldı o söz? Sarımsağı gelin etmişler, kırk gün kokusu çıkmamış.
Kendimize sormamız gereken ana soru: İnsanlar bizi tanıdıkça uzaklaşıyor mu, yakınlaşıyor mu?
KALP MEDENİYETİ
Dost o kişidir ki yanında güvende olursunuz. Ondan size kötülük gelmeyeceğini bilirsiniz. Kalbî dostluklarda kâr zarar hanesi yoktur. Bunu söylüyoruz ama dostlar birbirini aşağı çekmez, yukarı çıkarır.
Dostluk tornavida, pense yahut kartvizit değildir. Onu kullanamayız. Dostluğu kullanmamak, erdemli bir davranıştır.
Bize “hayır” diyemeyen insanlardan sürekli bir şeyler istemek, bir zaman sonra, karşı tarafta gönül yorgunluğu oluşturur.
İnsan başkalarındaki değişimi görür de kendi dönüşümünü göremez. Şöyle deriz: O çok değişti.
Dostluk ile şüphe asla yan yana gelmez, beraber olamaz. Dostlarından kuşku duyan, dost olamamış demektir.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.