İlk olarak söylemek gerekir ki öyle ya da böyle edebiyat veya edebi kaygı, öyküdeki kelimelerin arasından kendisini göstermekte. Bunlar kendilerini şeklen ya da öykünün içeriğinde olabileceği gibi hikâyelerin bir şekilde değindiği noktalardan da görünmektedir.
Çelik, öncelikli olarak kendi perspektifinden, bazı hikâyelerinde isim sahibi öykücüleri eleştirirken; kimi zaman ise bir öykünün yayınlanma serüvenine veya öykünün genel durumuna değinerek eleştirisini yapmaktadır. Örneğin: “Karakteristik Özellik” öyküsündeki Şener Çevik karakteriyle, usta yazarların, genç öykücülere ve yeni dergilere olan bakışına değinmiştir. Elbette, Çelik bunu didaktik bir duruşla ya da üstten bir bakışla da yapmamıştır. Daha çok ironik ve hatta mizahi bir yaklaşım ile bunu yapmıştır. Mizahi anlatım, öykülerin çoğunda anlattığının genel ciddiyetini bozmadan varlığını hissettirmektedir.
Bahsi geçen hikâyede, genç yazarlar, önce birini “ünlü” yazar Şener Çevik’e benzetirler. Burada Çelik, öyle yazarların dışarıdaki izlenimini, konumlandırılışlarını veya genç yazarlar için böyle bir yazarın statüsünü gözler önüne sermektedir. Ardından Şener Çevik zannettikleri kişinin okuduğu kitabı – İlhan Berk Şifalı Otlar Kitabı- değerlendirme şekliyle de eleştirisini yapmıştır. Şener Çevik’e benzetilen kişi elindeki kitabın mahiyetinden oldukça uzak bir şekilde onu değerlendirmektedir.
Böyle bir örnekle edebi kaygının, yazarın öykülerinde nasıl görülebildiğini anlarız. Ayrıca, bunu sadece bir örnek ile de sınırlamak yersiz olur. Çelik, birçok öyküsünde benzer eleştiri ve değerlendirmeler yapmıştır.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.