Kitapta özetle, dinî ve dünyevi alanlarda bireyin ve toplumun yararına olacak yeni kurallar, kararlar, uygulamalar üretmenin (ihdas) dinen mümkün ve meşru olduğu anlatılmakta, buna tarihten örnekler verilmektedir. Ertürk’ün ihdas’ın meşruiyetine delil olarak değerlendiği iki hadisten biri, kendisinin “tecdid hadisi” dediği, “Allah her yüzyılın başında bu ümmete, kendileri için dinlerinde yenileme yapacak (yüceddidü lehâ dînehâ) birini gönderir” anlamındaki metindir.
Ancak, ilk olarak hicrî III. asrın sonlarına ait bir eserde (Ebû Dâvûd’un Sünen’inde) yer alan bu hadis -anlayabildiğim kadarıyla- müteakip zamanlarda -bazı tikel örnekler dışında- sistematik bir yenilik zihniyeti ve hareketi üretmemiş; aksine, bozulduğu düşünülen eski “sünnetler”i tekrar yerine oturtma, böylece geleneği koruma amacı için değerlendirilmiştir. Nitekim, sonraları III./IX. asrın müceddidi kabul edilen İmam Şâfiî, -yenilikçilik şöyle dursun- koyu muhafazakârlığın ilk ve en etkili temsilcisidir. “İkinci bin yılın müceddidi” diye tanınan İmam Rabbânî de öyledir. Her ikisi de müceddid sayılmalarını, “yeni sünnetler ihdası”na karşı mücadele açmalarına borçludurlar.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.