Üslup, nizam bir tarafa, geçmiş medeniyetin bakiyesine sığındığımız biricik liman olarak musikimiz, defteri dürülmüş lirik bir gönül haritası olarak taş plaklarda sükun halini sürdürüyor. Özellikle Mızıka-i Bando’nun İstanbul’a teşrif edip boğazı Avrupa kırması bir hasret nazarıyla temaşa eylemesinden sonra, bu fasıl bitmez bir akardeon masalına büründü. Hâlihazırda ceddim musikişinas Sultan Selim-i Sâlis’in icra eylediği büyülü nefesler, kudüm, cura ve tanbur eşliğinde meşk eylerken mızıkanın saray kesafetine tahammülü ne kadar sürecekti, doğrusu pek müşkil bir soru idi. Bu sorunun bendenizi götüreceği icracı tamı tamına Osmanlının gölgesinde kaltebanlığa meyilli Ermeni, Rum, Yahudi tabiatı değil, bilakis varlığına medyun-u şükran olduğu asli vatan parçasını peşkeş çeken dönme zihniyettir. Fakat bu parçanın musiki mevzusu pek netamelidir ve kayıt düşmek gerekirse medeniyet bahsinin pek kurnaz garb klasiğidir vesselam. Zira Sultan Selim-i Sâlisin’in vefatı esnasında hırkasının cebinde Nevres-i Kadîm'in: “Kendi elimle yâre açıp verdiğim kalem / Fetva-yı hûn-i nâhakımı yazdı iptidâ” beytinin yazılı olduğu ahterli bir kâğıdın çıkmış olması kuvvetle muhtemel padişahın yüzünü çevirdiği afakın kast-ı mahsusa olmadığını cümle âleme ilan eylemektedir.
Devamı: https://www.dunyabizim.com/muzik/o-musikinin-son-silik-fotografi-idi-h6915.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.