Yazmak kalemi eline alan kişiye okuma açığını kapatacağına dair söz verir. Gerçekten de uzaktan baktığınızda yazan her kişi okuma mektebinden mezun olmuşa benzer. Sözün bir yerinde “okumuştum” diyen birine kısık gözlerle bakarsınız. Hâlâ aynı çeşmenin başından tasını dolduruyor diye içten içe dudak büzersiniz. Ama bir cümlesinin sonunu “bunu ben yazmıştım”la bitiren kişiyi gözünüzün önüne getirin. Fotoğrafı ne kadar net değil mi? Bir kere gözünüzü sonuna kadar açıp yüzünü seyre koyulursunuz. Yüzündeki kesik çizgiler, sis lambaları ve bariyerler ayan beyan ortaya çıkar. Sanki uzun bir yolculuk için aracınızla kara yoluna çıkmış gibi olursunuz. Tabii bakışınızdaki sürat ve ince eleyip sık dokuma sizi her an radara da yakalatabilir.
Ne demişti ikinci adam: “bunu ben geçen bir yazımda yazmıştım.” Düşünme aşamasından taşınma aşamasına geçmiş bir insanın özgüvenine bundan daha iyi bir örnek var mıdır bilmem. Bazı tipler de vardır ki onlar büsbütün sosyolojik vakadır. Çok konuşurlar, etrafındakileri esir alırcasına lafa tutarlar. Tam kalabalık içerisinden birilerinin ilgisi başka taraflara kaydığında hazirun’u şoke edecek cümleyi patlatıverirler: “Biliyor musunuz ben çok okurum.” Ezkaza kalabalık içerisinden biri “neleri okuyorsun?” diye sorma ihtimaline karşı önlemini de almıştır: “kitap seçmem, her şeyi okurum, ne bulsam okurum.” Burada cümleye zoraki yerleştirilen kitap okuma iddiası dinleyenlerde “bu adam boşa konuşmuyor” intibaı yaratmak içindir.
Devamı: https://www.dunyabizim.com/okursuz-toplum-makale,464.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.