Çocuklar her gün evde ağlıyorlar!..
Geçen gün Gazze'de ayakları kesilen bir çocuğun "Doktor amca, ayaklarım tekrar çıkacak mı?" sorusuna sosyal medyadan muttali olunca hıçkırıklara boğuldular. Dört aydır devam eden Gazze soykırımı nedeniyle üç kez sinir krizi geçirdi küçük oğlum.
Ailemi nasıl teskin edeceğim, bilemiyorum!
Gazze'yle ilgili haberleri izlemeyin diyemem. "Dua edelim!" diyorum çaresizce. "Zaten başka ne yapabiliyoruz ki!" karşılığını veriyorlar sitem edercesine.
Ne yapacağımı bilemiyorum; daha önce de o şiirden mülhem dercettiğim gibi yaşamak bir suç gibi kaldı üzerimde.
Gerçekten de dayanılacak gibi değil...
Yardıma giden ambulansları nasıl bombaladıklarını, çocuğunu kurtarmak için koşan anneleri ve ameliyat başındaki doktorları keskin nişancılarla nasıl vurduklarını gördük. Belden aşağı kopmuş/ parçalanmış çocukların duvarda nasıl asılı kaldıklarını, yerden toplanan şehitlerin mübarek vücutlarının parçalarının poşetlere nasıl doldurulduğunu, katliamdan sağ kurtulmuş yara bere içindeki çocukların nasıl titrediklerini, yalınayak çocukların çamurlu sularda bir kap yemek almak için nasıl beklediklerini ve bir yudum su içmek için mermerlerde biriken yağmur sularını nasıl sıyırdıklarını gördük!..
Bütün bunları görmüş gözlerle sofraya nasıl oturacağız? Bir kap yemek almak için sırada bekleyip eli boş dönmek zorunda kalan o zeytin gözlü Gazzeli çocuklar aklımızdayken lokmalarımızı nasıl yutacağız?
Devamı: https://www.sabah.com.tr/yazarlar/salih-tuna/2024/02/13/ibretlikler
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.