Şehirlerin de bir ruhu vardır. İnsanlarınkinden daha nârin, daha saf, daha temiz, daha derin bir ruhtur şehirlerin ruhu. Şehirleri kuranlar insanlardır; yıkanlar da. İnsan, nisyan hâline yuvarlandığı zaman, şehirler isyan hâline geçerler. İnsana ne olduğunu, insanın başına neler geldiğini hatırlatırlar. İnsanlar ölebilir; ama şehirler aslâ ölmez. Şehirleri öldüren şey, insanın nisyan hâlidir: Unutma hâlidir.
Ey şehir! Şu ân tam da senin insana en fazla ayna tutma vaktindir! Çünkü şehir şuurunu en fazla yitirdiğimiz, senin ruhuna en fazla kastettiğimiz, ihtarına, hatırlatmana ve ihtiyar'ına en fazla ihtiyaç duyduğumuz ân bu ân, gün bugündür. Ey şehir! Kalk ve konuş öyleyse! “Nasıl yok ettin İstanbul'un ruhunu böyle! İstanbul'un, Konya'nın, Kayseri'nin ve sair İslâm şehirlerinin ruhuna nasıl kastettin, söyle!” diye haykır artık!
Şehirlerimize çifte saldırı var: Biri içerden, diğeri dışarıdan. Dışarıdan saldırı, Moğol ve Haçlı dönemi saldırılarını çok andırıyor neredeyse. İki asırdır, Batı emperyalizminin İslam dünyasını yerle bir etmesi, kasıp kavurması, Müslüman şehirlerin gelişimini, çiçeklenmesini durdurmakla kalmadı, Müslüman şehirleri ölü mezarlıklara, harabelere dönüştürdü.
Devamı: https://www.gzt.com/gercek-hayat/sehir-unutmaz-oyleyse-ey-sehir-kalk-ve-hatirlat-3579623
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.