“Ebedîleşen fetih mucizesinde, her nazarda;
Ezelî Muhammedî hikmeti aşikâr görürsün,
Dede’nin ferah fezasıyla kanatlanan cihanda;
Ayasofya’dan ezan sesleri yükselince hürsün.”
Günün henüz aydığı vakitlerde nadide, kadim, suskun ama bir o kadar da sesi gür, ihtişamlı bir mabedin, “Ayasofya Camii’nin” huzuruna ilk defa çıkmak için yola koyuldum. Üç basamaklı yıllardan, asırlar devirerek günümüze ulaşmış, görmüş geçirmiş bir mabedin ruhuyla buluşacak olmanın dinamik kıpırtısı yol boyunca bana eşlik etti.
İki çiçeğin bir karış toprakta can bulduğu, Ayasofya-Sultanahmet meydanına gelmiş olduğumu çevredeki insanların ellerini güneşe siper ederek sağa sola bakma çabalarından anlıyorum. Yıllanmış bir huzur bedenimi çevrelerken gözlerim büyük bir huşuyla ellerini birbirine kavuşturmuş, dua eden insanları yakalıyor. Cami-i Kebire giden yolda büyüklü küçüklü yemyeşil ağaçlar görüyorum. Başlarında pembe, beyaz, kırmızı duvaklar... Ağaçların gölgelerinde nazlı bir sevgiliyi süzer gibi Ayasofya’yı seyreden insanlar Allah’tan rahmet diliyorlar. Boyası yıpranmış demir korkulukların ardında Yaratıcının boyasıyla boyanmış sarı laleler karşılıyor ziyaretçileri. Yeşillere bezenmiş bir meydanın iki ucunda eskimeyen, kaybolmayan kutsal öğretiyi öğütleyen iki kadim nasihatçi... Bir yanda Ayasofya Camii, bir yanda Sultanahmet Camii...
Devamı: https://www.dunyabizim.com/gezi-mekan/sen-ne-azizsin-sahibin-ne-aziz-ayasofya-h43446.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.