Dostun için ne denli süslensen azdır; çünkü sen onun için, bir ok ve bir özlem olmalısın Üstinsana. (Nietzsche, Böyle Buyurdu Zerdüşt)
“Kendi yaşamının şairi” olan Üstinsana geçiş, tek başına aşılacak bir yol değildir. Dostluk, Nietzsche’nin insanın yaşamını nasıl “gösterişli bir tarzda” düzenleyeceğine dair görüşlerinde önemli bir rol oynar. Dostlar, sanat gibi, kendi yaşamımıza belli bir mesafeden ve farklı bir bakış açısından bakmamızı sağlar. Nietzsche’ye göre dost insanın “en iyi düşmanı” olmalıdır. Yani dost, ötekinin bütün çirkin ve sağlıksız yanlarının düşmanı olmalıdır. Dost, insanın amaç edineceği bir güzellik deneyimi sunmalı ve böylece ötekini, mevcut durumunun sefilliğini küçümsemeye cesaretlendirmelidir.
Nietzsche’nin metinlerinde sanatçının rolüyle dostun rolü arasında belli bir yakınsama gözlemlenir. Sanatçılar bir şeyi güzelleştirmek için o şeyden uzaklaşmanın yolunu ortaya koyar. Benzer biçimde, (iyi) bir dostlukta da mesafe gereklidir. Bunun nedeni, dostluğun “hata ve aldatma” üzerinde temellenmesi ve bu türden insanca (pek insanca) ilişkileri sürdürmek için bir miktar sessizliğin gerekli oluşudur. Bundan da anlaşılacağı üzere, dost “görmek istememelidir her şeyi” (Zerdüşt, s. 59). John Coker’a göre, Nietzsche başkalarını oldukları haliyle değil neye dönüştüklerine göre kabul edip sevmek gerektiğini savunur. Bir başka deyişle, dost başkası olarak sevilmelidir, komşu ya da Aynı olarak değil. Nietzsche bu görüşünü şu dizelerde ifade eder:
Devamı:https://www.izdiham.com/steve-garlick-dostlugun-guzelligi-foucault-erillik-ve-sanat-yapiti/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.