Dünyanın geniş bir coğrafyasına yayılan ve milyonlarca insanın konuştuğu, yazdığı dil olan Türkçe, her bölgede içinde çeşitli renk, ton ve kokuda binbir çiçek bulunan bahçeler gibidir. Her toprağın, havanın, iklimin özelliğine göre yetişen çiçekler en güzel kokularla kaynaşır, birbirine eklemlenir. Tüm uzaklıklara rağmen her bahçede mutlaka yer alan ortak bir koku, ortak bir renk olan çiçekler de vardır. Her asır, her mevsim yeniden yeşerir, büyür, bahçeyi kaplar. Bazen Dede Korkut, bazen Manas Destanı, bazen Yunus, bazen Fuzûlî olan bu çiçekler her dem yeniden açar, tüm bahçeleri birbirine bağlar.
Maalesef zamanla ana dilimiz çeşitli nedenlerle birbirinden ayrılmış, Türk cumhuriyetlerinde yazılan bir eserle Batı edebiyatındaki bir eser arasında “ulaşma” anlamında fark kalmamıştır. Araya işgaller, mankurtlaşma ve dil üzerindeki oyunlar girmiştir. Kardeşlerin dili birbirinden uzaklaşmış, bahçeler tarumar edilmiştir. Hafıza yaralanmış, bahçeler yabani, bize ait olmayan dikenli bitkilerle dolmuştur. Ortak koku gitgide azalmış, Türkçesinin sesi kısılmıştır.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.