''Mefkureci Öğretmenler Lokali'nin karşısında halk kütüphanesi vardı. Yazları, bahçesinde püfür püfür esen rüzgâr eşliğinde, doyumsuz edebiyat sohbetlerine ev sahipliği yapardı. 1980 ihtilalinin ilk günleri, kimliksiz dışarı çıkamadığımız ürkek zamanlarımızdı. Akşamları şehrin kalbur üstü eşrafı burada gece geç saatlere kadar oturuyor, bizler de imam hatip nesli olarak bulduğumuz mütevazı masalarda sohbetlere kulak misafiri oluyorduk.'' Ramazan Yıldız yazdı.
Okumak, tarifsiz bir sevdadır. Başı sonu belli olmayan uzun bir yolculuğa çıkmak gibidir. İçinize bir yerden okuma ve düşünce ateşi düşer. Nerden tevarüs eder, nasıl harlanır yıllar sonra farkedersiniz. Ailenize ilk kitap amcanızdan mı hediye edilmiştir, edebiyat öğretmeniniz mi size bir okuma nefesi üflemiştir, yoksa sokağınızdan ilk üniversite kazanan komşunuzun oğlu elinde bavulla terminale doğru uğurlanırken, gizli bir heves mi körüklenir içinize, bilemezsiniz.
Uzun yola niyet ettik mataramızda su yok
Yeni öğretim yılında Maraş-Batıpark’taki imam hatip okuluna yazıldığımızda, bu yolculuğun başlama noktası belli olmuştu. İlk mektebi Kümbet’te, 12 Şubat okulunda tamamlamış, ortaokul olarak (eski adı İt Tepesi olan) Kayabaşı’nda bulunan ortaokula yazılacaktım. Nasıl olmuşsa, bir gün bir akrabamız babama “ortaokula gidince ne olacak, imam hatibe yazdır, hem dinini diyanetini öğrenir, hem de sana dua edecek bir evlat yetiştirmiş olursun” diyor. İmam hatibe gideceğiz de yerini bilen yok. Rahmetli anam, “alt sokakta Jandarma Hüseyin’in oğlu imam hatibe gidiyor, demişlerdi. Bir sor bakalım” diyor. Arkasından da “Danışan dağı aşmış, danışmayan düz yolda şaşmış” atasözünü patlatıvermişti. Benim edebiyat sevdamın bir damarının da atasözü ve deyimleri günlük hayatında yerli yerinde kullanan anamdan geçtiğini düşünmüşümdür.
Devamı: http://www.dunyabizim.com/gezi-mekan/27799/80lerin-marasinda-kultur-ortamlari
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.