Yıkıntılar arasında bulduğu bir kovukta, yere serdiği kartonun üzerinde uyuyor Ahmed Abdullah. Nisan serinliğinde üzerine bir de çuval örtmüş. Kıvrılmış, kolunu yastık yapmış. Rüyasında futbol topunu ayaklarında çeviriyor, çeviriyor, rakibine bir çalım atıyor, sonra bir çalım daha, bir çalım daha, kaleyi görüyor ve şutu çekiyor, top havada kaybolup gidiyor. Üzerinden büyük bir gürültüyle uçak geçiyor, sonra bir patlama. Doğruluyor, “Öldüm mü?” diyor, sağına soluna bakıyor, “Hayır ölmedim” diyor. Ayaklarını yokluyor, yerindeler. Yeniden kıvrılıyor, çuvalı üzerine çekiyor. Silah sesleri, tankların uzaktan gıcırtıları, ağır mühimmat gürültüleri uyandırmıyor ama uçak sesine hemen doğruluyor. “Öldüm mü? Hayır ölmedim”. Yatıyor. Bir çalım, bir çalım daha… 12 yaşında Ahmed Abdullah. Babasının yüzünü hayal meyal hatırlıyor. Bir gece evlerine giren askerlerin babasını yere yatırdıklarını, ellerini arkadan plastik kelepçe ile bağladıklarını, tekmeleyerek evden çıkardıklarını da hatırlıyor. Sonra hiç haber gelmiyor babasından. 6 yaşında evin reisi oluyor, dünyalar güzeli annesinin biricik umudu, o zaman 1 yaşındaki kız kardeşi Saima’nın kahraman abisi. 15 gün önce, annesi ve Saima’yla sığındıkları yine böyle bir kovuktan yiyecek ve su bulmak için çıkmış, geri döndüğünde her ikisinin de parçalanmış cesetleriyle karşılaşmış.
Devamı: https://www.yenisafak.com/yazarlar/aydin-unal/gazzede-bayram-sabahi-4614402
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.