Hiçbir hayat, diğerini taklit etmez, edemez. İstese de edemez. Kaba hatlarıyla birbirine benzer olmaları yanıltmamalı bizi. Altını biraz deşelediğimiz herhangi bir yaşamöyküsünün gerek ana güzergâhında gerek tali noktalarında göreceğimiz, şahit olacağımız tüm kesitler, mutlaka şaşırtıcı olacaktır. Hem de benzersiz bir biçimde şaşırtıcı olacaktır.
Ancak trajik olan şudur: İstiflediğimiz veya birbiri üzerine istiflenmiş hayatlar vardır. Bu hayatları birbirinin aynı kılmak için müthiş de bir uğraş veririz. Bütün çabalarımıza rağmen benzemediklerini gördüğümüzde üzülürüz, öfkeleniriz ve birbirimizi suçlamağa başlarız. Şiddete başvurduğumuz da olur. Bu, ‘benim dışımda hepiniz birbirinize benzeyin bakayım’ buyruğuna istediğimiz karşılığı alamayışımızın kızgınlığıdır. İstiflenmiş hayatlar dendiğinde aklımıza ilk gelen, zihnimize takla attırma gereği duymadan hemen hatırlayıverdiğimiz o hayatlar işte!
Bildiğimiz hatta çok iyi bildiğimiz, kendilerine çikolata, pasta götürerek aman istifinizi bozmayın, çikolatanızı ve pastanızı yiyin ve siz böyle var olmaya devam edin dediğimiz, demek istediğimiz hayatlar. Çocuk yuvalarında, yetiştirme yurtlarında barınan ve esasında bizi değil, kendilerini bekleyen o çocukların hayatları.
Bu çocuklar gerçekten neyi beklerler? Bizi mi, gözyaşlarımızı mı, ajitasyonlarımızı mı ya da hayatlarımıza, rantabıl hayatlar olarak katılmalarına ilişkin beklentilerimizi mi? Hiç birini. Onlar, en az bizim kadar hakikat olduklarını, yaşamlarının en az bizimki kadar sahici olduğunu, bizim gibi bir anneden doğduklarını, kendilerini bir cami avlusu veya bir hastane bahçesinin doğurmadığını söyler dururlar oradaki duruşlarıyla. Gülerler, oynarlar, sevinirler, üzülürler, heyecanları vardır, ergenleşirler, büyürler, bireysel-sosyal ihtiyaçları vardır, yaşlanırlar ve ölürler bizim gibi. Bu taraflarımızla çok benzeşiriz onlarla, kendi tarafımızdakilerle benzeştiğimiz gibi.
Devam edeceğim, nasipse…
14.04.2014 Milat
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.