Mahremiyet kabullerindeki değişimin kadınların kamusal alandaki varlığı, hal ve hareketleri, giyim kuşamları, muaşeret ifadeleri üzerinden konuşulması, cins olarak kamusal alana yabancılıklarının –kamusal hesaba katılmamışlıklarının- sebep olduğu muaşeret eksikliğiyle açıklanabilir. Özel alana, eve yoğunlaşan hayat/tarzı, özel alanın imkânlarının kamusal alana aktarılması süreçlerinde daralmaya maruz kaldı. “Cinnet üretmeye başlayan evler” diye yazmıştım 1991’de, Modernizmin Evsizliği Ailenin Gerekliliği” kitabında. Daralan evlerin temizliği gibi misafir kabulü de bir karmaşa yaşamak anlamına çekilir oldu. Sadece servisten kaçınmak, sadece hava değiştirmek değil evden kendini dışarı atma sebebi. “Mahremiyet kamusal alanı istila etti, fethetti, sömürgeleştirdi” diye yazıyor ya Baumann.
Küçükyalı’da ailece yerleştiğimiz 1973 yılında kadınlar hamamı vardı, hemen yakında Bostancı’da da kadınlara mahsus bir havuz. Semtin kadınları hamam sefaları yanı sıra havuza da gitmekte yarışırlardı. Orta halli, genellikle dindar kadınlar için o yıllarda özel bir plaj hayal bile edilemezdi. İlk kadın plajlarından biri 1990’ların ikinci yarısında Esenköy’de açıldı ve medyada her zaman bir asparagas ve gizli kayıtlar yoluyla “hırsızlama” yayıncılık malzemesi oldu. “Kapatılsın, kapatılsın!” Peki, o plaja giden dindar, kemik erimesinden muzdarip, hasta, yaşlı kadınlar nereye gitmeliydi?
Yazının devamı için: http://www.dunyabulteni.net/yazar/cihan-aktas/19852/kadinlar-ve-kafeler
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.