Cihan Aktaş'tan: Kiraz çiçeği bakışı

Kiraz Çiçekleri, çocukluk yıllarımda bir kitapçı dükkânının vitrinine yerleştirmeye çalıştığım kitap. Çiçeğe duran ağaç çocuğu büyüler ve yetişkin de dünyanın kahırlarına tahammül için geçen yıllar içinde o büyünün hatırasına sığınır. Ah fakat, ne kadar zaman sürer ki güzelim kiraz çiçeklerinin (“sakura”ların) sefası… Geçici olanı alıkoymanın yolu nasıl bulunur? Kaç romana, filme, tabloya konu oldu acaba, Japonların kiraz çiçeği sevgisi?

Kiraz çiçeklerinin ülkesinde bulunduğum günlerde sayfalarca not tuttum ve sayısız fotoğraf çektim. Şimdi, nice tanışmanın ve gözlemin ardından Japonya ve halkını düşündüğümde, önce “nezaket” niteliği geliyor aklıma; temizlik, düzen, zarafet ve çocuksu görünümlerin ardında varlığını duyuran ipeksi bir güç… Elindekinin değerini bilmekle karşısındaki insana hak ettiği ilgiyi göstermek bütünleşiyor Japon muaşeretinde. Yüreklerini geniş tutmak zorunda, adalar ülkesinin insanları.

Otel alerjisi yüzünden sabah sabah öksürük nöbetine tutulduğum trende kendimi kapı girişine atmıştım, insanlar rahatsız olmasın diye. Genç kadın peşimden gelip nane şekerleri ikram etmişti. O da benim gibi alerji nöbetleri geçirdiği için neler yaşadığımı anlamıştı. Tayfun’un vurduğu Tokyo’da bir tren istasyonunda yürüyen merdivenlerin girişinde bir adam elindeki pankartla karşılıyordu yolcuları: Tayfun yüzünden sarsılabilir, merdivenden yuvarlanabilirsiniz, trabzandan tutununuz.Bu tür gönüllü yardımlar çok yaygın Japonya’da. Bir dernek sorumluluğu çerçevesinde kızım Meryem’in “koruyucu anne” liğini üstlenen ilgilenen Omori Hanım yabancı öğrencilerle ilgilenme sebebini tsunami tecrübesi ile açıklamıştı: “Her şey bir solukta kaybolabilir, bunu anladım. Sadece yapılan iyilikler kalacak elimizde. “Aynı cümleleri Sendai’nin kuzeybatı kıyılarında, tsunamiden sonra yeniden yapılmayı başaran biricik evin sahibi Kato’dan da duymuştum. (Bu arada “omori” “büyük orman” anlamına geliyor.)

Yazının devamı için: http://www.dunyabulteni.net/yazar/cihan-aktas/19626/kiraz-cicegi-bakisi