Tarih boyunca insan soyunun zihnine kazınmış birçok yıkım sahnesi vardır. Bu sahneler, naif belleklerde her zaman kanayan bir yara olarak yer bulur kendine. Bazen tekrar tekrar kanamaya başlar bu yaralar. En çok da medeniyeti yıkan yaralar acı verir insanlara.
İnsanın ölümüne alışıyor insanoğlu da medeniyetin ölümüne, onun vahşice öldürülmesine bir türlü alışamıyor.
Kurtuba’yı ele geçirdikten sonra kan ve mürekkep akıttıkları Vadi el Kebir nehri dolayısıyla İspanyolları, yine kan ve mürekkep akıttıkları Dicle nehri dolayısıyla Moğolları unutmuyor belleğimiz. Sadece bu yaptıkları dolayısıyla bile tarih, bu iki kavmi zalimler sayfasına yazıyor haklı olarak.
Tarih, insanlara değil ama kitaplara yaptıkları bu zulüm yüzünden yargılayıp ebedi barbarlığa mahkûm ediyor bu iki kavmi.
İnşa edenler ve tahrip edenler
Ama dünya biraz da böyle bir yer: Bir tarafta medeniyet kuranlar, güzelliği inşa ve ihya edenler; diğer tarafta ise bozup yıkanlar, insanı ve medeniyeti acımasızca öldürenler var.
Kitap ve insan ne kadar acımasızca bir kıyıma maruz kalsa da bir şekilde ayağa kalkmaya devam ediyor yine de. Bunu bir toplum yapamasa bile diğer bir toplum yapıyor. Kitaplar sayesinde bilgi ve hikmet denilen ortak birikim bir köşeden diğer köşeye, bir coğrafyadan diğer coğrafyaya taşınıyor tehlike anlarında. Kısacası, kitaplar olmazsa olmuyor. Kitaba sahip olan, güce ve güzelliğe de sahip oluyor.
Günümüzde de aynı şey geçerli: Kitaba değer veren, kitaplara ev sahipliği yapan milletler, yıkılsalar bile bir şekilde ayağa kalkıyor, medeniyet sahnesinde yerini alıyor. Kitaptan ayrılanlar, tarihin yaldızlı sayfalarından da ayrılıyor.
Devamı: https://www.dunyabizim.com/kitap/cografyanin-kaderini-degistiren-guc-kitap-ve-kutuphane-h30570.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.