7 Güzel Hafta’nın ilk ziyaretini Cahit Zarifoğlu’nun kabrine yapmıştık. İkincisini de hemen ertesi hafta Sezai Karakoç’a yapmak niyetindeydik. Fatih’te, hemen yanı başımızdaydı. Ama Ramazan ayındaydık ve mübarek ayda zaman mefhumu farklı işliyordu, olmadı. Kısmet 9 Ağustos Cumartesiye imiş.
Buluşma noktamız bir tarafı Aksaray metrosuna, bir tarafı Yusuf Paşa tramvay istasyonuna bakan, İstanbul’un yoğun noktalarından birindeki Murat Paşa Camii'ydi. Aksaray’ın zaten merkezi bir yer olması bir yandan, bir de toplu taşımada aktarma noktası olması buradaki yoğunluğu artırır. İstanbul’un fethinden sadece yirmi yıl sonra 1473 tarihinde inşa edilen, şehrin en eski camilerinden diyebileceğimiz ve Osmanlı’nın erken dönem mimarisini yansıtan Murat Paşa Camii’nin dışı, bu yüzden genellikle içinden çok daha kalabalıktır.
Gençlik değerli, zaman kısıtlı; planlı-programlı çalışmalı
Akşam namazımızı burada kıldıktan sonra Haseki’deki Yüce Diriliş Partisi’ne doğru yürüdük. Sezai Karakoç randevu vermez ama kapısını da kimseye kapatmazmış. (Neden onun kendisini ulaşılması zor bir pozisyonda tuttuğu algısı yaygındır ki?) Salonda beklerken ikram edilen çaylarımızı içtik, lokumlarımızı yedik. Üstad daha salona geçmeden, odasındayken Abdulaziz Hoca’ya “Çocuklar aç mı?” diye sormuş. Hâlbuki vakit yemek vakti bile değildi, bizim toplumumuzun akşam çayı vakti diyebileceğimiz bir saatti… Ama tıpkı Ramazan ayı için dediğimiz gibi, bir şairin inceliği içinde de farklılaşıyormuş zaman mefhumu…
Yazının devamı için: http://www.dunyabizim.com/Manset/17835/devleti-adalet-adaleti-ahlak-ayakta-tutar.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.