Gökhan Arslan, Bu Denizin Tuzu

soyu ne kadar da kalabalık şu ölümün
kime baksam akrabam, kimden dönsem zifir
kerpicine küsmüş yorgun evlerin içinde
duvarda unutulmuş bir ceket gibiyim

acemi bir bıçağın gövdede bıraktığı iz olmalı aşk
bol şerbetli bir tedirginlik, yağmursuz bir iç avlu
adım adım denize doğru kayan bir ağaç

üzerine basılmış bir bahçe hortumu gibi içim
ses gelmiyor kendi dilimden
geceden daha ağır akıyor her şey
ucuna ip bağlayıp uçuruma sürüklediğim gökyüzü
ve suyun dibini bulmak içinmiş onca keder

ey kalbime yatıya gelen kör kötümserlik
kanatlarında rüya taşıyan kırlangıçlar nereye gider

işte gün! elleri yara bere içinde adaçayı toplamaktan
hamakta sallanan boşluk, kızgın taşlara düşen damlalar
aramızda bir kemanın yavaşça kopmuş teli

Devamı: http://www.izdiham.com/gokhan-arslan-bu-denizin-tuzu/