Ben anlatının hâkim olduğu bir evde doğdum. Babam iyi bir hikâye anlatıcısıydı. Yaşadığım çevrede babam gibi hikâye anlatıcısı olan, bu özelliğiyle bilinen insanlar vardı. Onlarla büyüdüm. Onlardan beslendim. Benim hikâyemde gelişen şartlar etkili oldu. Herkes için böyle değildir elbette. Çocukken yazar olma hayali kurduğunu söyleyen, bugün kitaplarını okuduğumuz isimleri tanıyorum.
Anlatmanın arkaik yanı düşünüldüğünde, anlatının kutsal yanı var gibi görünüyor. Sizce de öyle midir?
İnsan elinden çıkan, kıyısına köşesine insanın uğradığı herhangi bir şeyin kutsal olduğuna inanmıyorum. Anlatıyoruz işte. Hepsi bu.
Post modern anlatım imkânları bağlamında metinlerarasılık yanında türlerarasılık da gündemde. Hatta aynı metinde hem modern hem de post modern imkânlar birlikte kullanılabiliyor. Bu konunun bir şablona oturması gerekir mi?
Bir yazarın en büyük derdi iyi bir hikâye anlatmaktır bence. Hikâyesi olmayan şey hayattan düşer. Biz, geriye kalanları- yöntem, teknik, yapı, kurgu…- araç olarak kullanırız. Bu araçların kullanım şekline bir sınır getirmek, bir kalıba sokmaya çalışmak yazarın yaratıcılığını öldürür. Bu konunun bir şablona oturtulması sağlıklı ve mümkün görünmüyor.
Edebiyat dergilerinde görünüyor musunuz? Görünmek de gerekir mi? Edebiyat dergileriyle ilgili ne düşünüyorsunuz?
Mümkün olduğu kadar dergilerde görünmeye, yer almaya çalışıyorum. Edebiyat dergilerini önemsiyorum. Bir yazarın orada yer almasını da. Edebiyatın gündemini takip etmekten, sevdiğim bir yazarın o dönemde ilgi duyduğu konulara şahit olmaktan, genç bir ismin gelişimini adım adım izlemekten çok keyif alıyorum.
Devamı: https://www.kitaphaber.com.tr/gunumuzun-anlaticilari-yunus-mese-ile-konustuk-k5037.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.