Muhalefeti, eleştiriyi, itirazı bir yana bırakıp nefret ederek siyaset yapmaya başlarsanız liseli ergen ruhu gelir, yakanıza yapışır.
Bilginin ve fikrin yerini aklın tartısından uzak duygularınız alır.
Sadece nefret etmekle kalmaz, olur olmaz şeyleri de sevmeye başlarsınız ya da düşmanınızın düşmanlarını dost sanırsınız.
Tamam, o ergen bu yolla dünyada kendine bir yer açmaya çalışmaktadır, anlaşılır bir şeydir.
Fakat bu tutum koskoca insanlar için tuhaf ve "ham" bir yöneliş değil mi?
Mesela değerli insan hakları savunucusu ve siyasetçi Mehmet Bekaroğlu'nun "CHP sevgisi"ni anlamakta zorlanıyorum. Bunun hakiki bir siyasi tavır olduğu söylenebilir mi?
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.