Hazret-i su rahmettir. Temiz ve günahsız yaratılışın sembolüdür. Sesi şifadır, çünkü ulvî neşesi ve hüznü var.
Mutasavvıf âlimlerin yazdıklarına göre, su ile şifayab olmak isteyenler suyun sesinden ve akışından mülhem olan Uşşak ve Hüseynî makamlarıyla tedavi olmalıdırlar. İlki neşe, ikincisi ulvî hüzün vererek ruhu ve gönlü âbâd eder.
Tasavvuf tarihçisi Mahir İz dostlarına “Suyu sever misin?” diye sorar ve onlara su ikram edermiş. Hoşlandığı kişilerden bahsederken “Karakulak suyu kadar hafifü’r-ruh” (dünya kirinden arınmış, hafiflemiş ruh) diye atıfta bulunurmuş. (Keşkül dergisi, 2010 güz sayısı)
“SU HAK DİZARIN (YÜZÜNÜ) GÖRMİŞDÜR”
Su öyle mübarek bir nimet ki, İslâm’dan olmayanların dahi suya yükledikleri mânevî güce inanırım. Meselâ; Başkurt toplumunda bir kız bir eve gelin gittiğinde kadınlar tarafından köy yakınlarındaki bir ırmak kenarına götürülür; su geline, gelin suya gösterilir ve gelinin süslerinden bir parça koparılarak suya atılırmış. Müslüman Türklerin su ve insan ünsiyetine ne kadar benziyor.
Beşir Ayvazoğlu’nun “Su zevki, çeşme estetiği” yazısına göre, kadîm Türk kültüründe suya kutsallık izafe edilirmiş. Sir-Derya ve Amu-derya ırmağı civarında yaşayan Türkler suda ölmeyi şeref sayarlar ve suya gömüldükleri takdirde günahlarından arınacaklarına inanırlarmış. Suya o kadar büyük bir hürmet gösterirlermiş ki, Oğuzlar, sırf su kirlenmesin diye yıkanmaktan çekinirlermiş. Efsaneye göre Dede Korkut elinde kopuzuyla ölümü, Sir-derya ırmağı üzerine serdiği bir seccadede beklemiş. Bu inanış sûfîlerin “suya seccade salma” kerametiyle benzerlik taşıyor. (Ayvazoğlu, Osmanlı Su Medeniyeti Sempozyumu Bildiriler Kitabı-Pdf-, İst., s.109)
Devamı: https://www.yenisoz.com.tr/yazarlar/hazret-i-suya-muhabbetimiz-var-9011/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.