Hikâye anlatma ve dinleme eylemi manevi bir ihtiyaçtır. İki insan bir araya geldiğinde, birbirlerine hayatlarına ilişkin bir şeyler anlatmaktan zevk duyar. Basit bir konudan en mühim bir meseleye kadar aklımızda, kalbimizde, dilimizde bir sürü anlatılacak şey olur. Tümü, içimizde büyüyen hikâyelerin parçalarıdır. Düşünceli ya da duygusal bir ânımızda, iç geçirişimizde, içimizi dökmek istediğimizde, hassas bir süreç geçirdiğimizde, bir sohbet sırasında hikâyelerimizin sayfalarında geziniriz. Farkında olalım ya da olmayalım, böyledir. Manevî hayatımızı bir ihtiyaçlar hiyerarşisine tabi tutsak, muhtemelen hikâye anlatma ve dinleme ihtiyacı en başta gelir. Burada Barry Lopez’in şu sözlerini de anmak gerekir: “Eğer hikâyeler size gelirse, onları sevin. Ve ihtiyaç hâlinde onları başkalarına verin. Bazen bir insan hayatta kalmak için bir hikâyeye yiyecekten daha çok ihtiyaç duyar.”
Eksikliği duyulan bir şeyi belirtmenin, nasihatin, ikazın, yermenin, övmenin, iltifat etmenin, sevdiğini hissettirmenin ifadesi, en iyi, hikâye anlatma işiyle olur. İnsan hikâyelere şahit ola ola yaşar ve kendi hikâyesiyle büyür. Hikâyesiz insan yoktur; hikâyesinin farkında olmayan insan vardır. Nerede başıboş, komleksli, kendine özeni ve güveni olmayan, yaşadığından lezzet almayan insan varsa, işte o kesinlikle hikâyesinin farkında değildir. Mustafa Çiftçi’nin “Ah Mercimeğim” kitabındaki hikâyeleri de, kompleksli insan tipine “Hikâyesiz değilsiniz” diyen bir bildiri gibidir.
Devamı için: http://www.dunyabizim.com/kitap/26102/hikayesiz-degiliz-ya-da-mustafa-ciftciden-ah-mercimegim-uzerine
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.