Twitter ırmağına ilk daldığım dönemlerde onda tevhidi bir nitelik buluyordum. Sanal alemlere fırlattığımız kelime terkiplerinin 'niyet sağlığı'mızı bozmasını değil, sahiciliğimizi arttıran ve her birimizin diğerimizle olan kesintisiz bağını hatırlatan bir paylaşıma dönüşme ihtimalini sevmiştim. Böyle sonsuzluğa akıp giden bir 'timeline'ın kendi an'ında tek bir organizma gibi kalabiliyorduk. Çoğaldıkça, çeşitlendikçe 'bir'leniyorduk biçimsel olarak.
Benim için bugünün dilinde bir tür tevhid serüveni vaat ediyordu twitter. Karşı yakanın bana en uzak kalan cümlecikleri dahi ırmağın içine düştüğünde, derinlere indikçe birbirine karışıyor, iç içe geçiyor, birleşiyorlardı. Sevmediklerimi sevebiliyordum twitter'da. Anlamadıklarımı hak vermesem bile anlamaya çalışıyordum.
Gerçek anlamda bir 'yurttaş gazeteciliği' imkanı sunmuştu twitter bize. Manipüle edilmiş haberlerle sahici haberler arasında bir ayrım yapabilmemizi sağlıyordu. Kendini ifade etmesi engellenmiş pek çok kişi ve kurum için bu eşsiz bir fırsat eşitliği demekti bu.
Yazının devamı için: http://yenisafak.com.tr/yazarlar/leylaipekci/twitter-irmaginin-derinliklerinde/51269
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.