Zaman dolabı hızla dönüyor, tıpkı Yunus’un su taşıyan dolabı gibi:
Benim adım dertli dolap
Suyum akar yalap yalap
Böyle emreylemiş Çalap
Derdim vardır inilerim
……..
Suyum alçaktan çekerim
Dönüp yükseğe dökerim
Görün ben neler çekerim
Derdim vardır inilerim
………
Yunus Emre
Irmağın üzerine kurulmuş, ağaçtan, tahtadan yapılmış kovalarını ırmaktan dolduran, yüksekteki arka boşaltan bir su dolabı… Gacır-gucur seslerle gece demeyip, gündüz demeyip dönüyor. Suyunu ırmaktan alıyor, biraz yüksekte; bağların bahçelerin içine kadar ulaşan ark, kanalın başlangıç noktasına yalap yalap boşaltıyor.
Şu dolap, ne harikulâde bir iş yaptığının, nice canlılara hayat olduğunun farkında bile değil. Çatlamış topraklar suyu içine alırken, genleşe genleşe harekete geçiyor, hemen canlanıyor, hayat buluyor. Susamış solmuş sebzeler, meyveler, çiçek ve çimenler, onun akıttığı suyu fark eden arazideki yaban hayvanları onu içer içmez bükülmüş boyunlarını kaldırıyor, kıyama duruyorlar.
Köylü, çiftçi, bahçıvan bol mahsul, bol ürün aldıkça seviniyor, şükrediyor. Çarşıda pazarda, tezgâhta o sebzeleri, meyveleri görenler, alanlar ona kavuşunca, yiyince, beli doğrulunca “Oh! Elhamdülillah tam da bana göre” diyorlar. ‘Yeryüzü sofrası’ mevsimbemevsim, rengârenk, tatbetat meyvelerle, sebzelerle, üzüm, incir, hurma gibi şekerleme tulumbacıkları tatlılarla dolup dolup boşalıyor. Bu sofranın etrafını çepeçevre kuşatmış insanlar ve onların yardımcıları hayvanlar yiyor, içiyor, bayram ediyorlar. İnsan aç kalınca, hele bir de sevdiği yiyecek varsa, ona aç bir kurt gibi nasıl da saldırıyor. Bütün canlılar yiyeceklerine işte öyle bir iştahla saldırıyorlar. Bütün bu yiyeceklerin yetişmesi, gelişmesi, büyümesi su ile olmuyor mu?
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.