Hayatı, fikirleri, kitapları ve yapıp ettikleri üzerine çok konuştuk. Mavera nasıl doğdu, siyasi görüşü neydi, nerelerde zamanı çoğalttı ya da kimlerdi en yakın dostları, kim ne dedi hakkında, bunları zaman zaman duyabiliyoruz. Ama uzun zamandır doya doya yapamadığımız bir şey var, aynı şiiri defalarca okumak gibi. Üzerinde durulması gereken bu -bence önemli- konuyu es geçiyormuşuz gibi olmasını istemem. Kaldı ki her şey sandığımızdan daha hızlı geçiyor bugünlerde. Yaşadığımızdan ne kalacak geriye diye düşünüyoruzdur elbette. Kaç eski dostu hatırlıyoruz, ya anılarımızı?
Onları biriktirmek için yaşadığımızdan olacak çoğunu unutuyoruz. ‘Hafıza-i beşer nisyan ile maluldür’ demişler, bakın bu sözü hak ediyoruz! Hocalarımızı, dostlarımızı, şiirlerimizi unutuyoruz. Bir şiiri bile hakkını vererek okuyabiliyor muyuz mesela? Zarifoğlu’nun ‘oturdu mu bir masaya hakkını verirdi çay içmenin’ mısraında olduğu gibi o en küçük şeylerin bile hakkını vermekten uzaklaşıyoruz. Bu bir şikayet mektubu değil ama bazı muhabbetlerin yarasının sağalmaması gerektiğini düşünenlerdenim.Alaeddin Özdenören’in şiirinin bende açtığı yara da böyle. Sağaltır yarayı ama unutturmaz
Özdenören’in ‘Bozgun’ şiiri okumaya doyamadıklarımdan. Bu şiirini defalarca okudum ve fark ettim ki hep aynı mısralarda kalıyorum: “Ve addet ki sevgilim kalbimizi düşünmemiş/ (kanun koyucu/ İlk DARBE bir dizi başka darbelerle/ Kuvvetlerin imhasına biçeceğimiz pahadır/ İstediğimiz bu BOZGUN’u sağlamaksa eğer/ Aylak ve kollayan adımlarla/ Yan sokaklardan çıkacak olan çapulcular da/ BİZDEN YANA.” Bu bölüm, tekrar tekrar okuduğum ve her seferinde o satırlara geldiğimde öteye geçemediğim mısralardandır.
Yazının devamı için: http://www.dunyabizim.com/Manset/17517/yeni-bir-anlam-tasiyalim-toprak-altlarindan.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.