Kitabın sunuş kısmında Akif Emre’yi görünce eski bir dostla karşılaşmış gibi oluyorsunuz. Onu okumayı ne çok özlediğinizi hatırlıyor fakat bir daha okuyamayacak olmanın ağırlığını hissediyorsunuz. Klasik yayınlarından çıkan bu kitabın ilk sürprizi Akif Emre’dir diyebiliriz. Aliya İzzetbegoviç, bir fikir ve devlet adamı aynı zamanda. Bir davanın neferi ve lideri, bir baba; milletinin babası… O, hatıraları tarih olarak kabul etmediğini, bunların subjektif kimi hislerle aktarıldığını dile getirerek tarihe tanıklık edenlerin ve bizatihi tarihin içinde bulunanların tarih yazmamaları gerektiğini söylüyor, devamında olacakların şahsi değerlendirme ve mütalaalardan oluşacağını hesaplayarak.
Tarihe Tanıklığım, sadece yaşanmış bir zaman diliminin ve bir devletin kuruluş iradesinin oluşum sürecinin değil, o dönemde hangi değerler üzerinden hareket edildiğinin ve o devletin hangi değerler üzerine kurulduğunun da bir belgesi. Kitap klasik bir biyografi çalışmasından çok bir devrin tüm gerçekliğiyle gözler önüne canlı bir hafıza tarafından sunuluşu. Bu bakımdan alelade bir biyografi ya da anı kitabının çok ötesinde basit subjektif belgelerden çok objektif bir vesika niteliğinde. Burada hissi kimi davranış ve tutumların yer aldığını görsek de kitap esas itibariyle belgeler ve ulaşılması mümkün olan veriler etrafında ilerliyor ve doğal olarak bir kronoloji takip ediyor. Kronolojiye uygun olarak gençliğe adım attığı dönemlerde inancında gelgitler yaşadığından bahsediyor. Bulunduğu arkadaş ortamı, devlet bildirileri, el ilanları ile yapılan propagandalar, dine karşı yaklaşımında sallantılara yol açıyor. Fakat komünist propagandanın ve dolayısıyla komünizmin faşizmden farkı olmadığını ve kara totaliterliğin yerini kızıl totaliterliğe bırakacağını biliyor.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.