Ancak işin ilginç yanı çok sevdiğimiz tarihimizle ilgili oldukça az şey biliriz. Olsun, o az bize yeter diye düşünürüz. Çünkü onun üzerinden “kesin ve keskin inançlarımız” vardır. Bu yüzden de bizim için tarihte ya “kahraman” ya da “hain” vardır. Anlaşıldığı ve yaşadığımız üzere tarihe bakışımız oldukça sıkıntılıdır.
Diğer taraftan da bu kadar büyük tarihî derinliğe hâkim olmak da çok zor bir iştir. Şimdilerde durum nasıl bilmiyorum ama bize tarihin sadece savaş tarafı öğretilirdi. Savaş tarihi ilk bakışta cazip gelse de insanda şu duyguyu oluşturuyor: “Bizimkiler de savaştan başka bir şey bilmiyor.” Zaten bu algının Batı tarih yazıcıları tarafından pompalandığını düşünüyorum. Daha çok Osmanlı Devleti ile başlarız ki ortaokulda iken kronolojik olarak Osmanlı tarihini ezberlemiştim. Oysa daha derin ve yeryüzünün birçok coğrafyasına yayılmış bize dair hikâyeler vardır.
Televizyon dizileriyle tarih anlayışımız bir tür su üstüne çıktı. Bunlarla da birlikte bizim hikâyelerimiz dünyanın her yerinde yoğun ilgiyle karşılandı. Bu ilginin sebepleri arasında yapımların teknik ve içerik olarak güçlü olmalarının yanı sıra Türk tarihinin dünyanın her yerinde izlerinin olması da önemli bana göre. İslam dünyası ve Türk dünyası Türkiye’yi bu diziler sayesinde çok yakından takip etmeye başladı. Onlar da ortak tarih ve kültür sayesinde bir tür duygudaşlık zemini buldu.
Tarihî diziler önce TRT’de neşvünema bulmuştur. 1970’lerde başlayan edebiyat uyarlamaları 1980’li yıllarda tarihî dizilerle devam etmiştir. Burada Yücel Çakmaklı’nın çektiği “IV. Murat”, “Hacı Arif Bey”, “Küçük Ağa”, “Kuruluş-Osmancık” televizyon filmlerinin seyirciyi ekran başına kilitlediğini hatırlatayım. Önce Türk seyircisi, sevdiği tarihine bu dizilerle kavuştu. Çünkü Yeşilçam filmlerinin büyük çoğunluğunda tarihî kişilikler aşağılanarak temsil ediliyordu.
Devamı: https://www.dirilispostasi.com/tarihi-dizilerden-ogrenmek
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.