Mutlu olamıyoruz… Mutluluğun tanımını yapacak ne felsefî ne de edebî bir derinliğim var! Fakat hatırlıyorum da Sabahattin Ali'nin bir köpeği vardı. Adı da 'Bahtiyar' idi. Öyle yanında dolaştırıp besleyip büyüttüğü, ayaklarının dibinde yatan bir köpek değil elbette bu. Öyküsüne başlık olmuş bir köpeğin adı idi Bahtiyar…
Ve “Bahtiyar” olmayı bir kelpte aramanın öyküsüdür bu…
Sabahattin Ali, yazmış olduğu 'Bahtiyar Köpek' adlı öyküsünde o kadar güzel işlemiş ki mutluluğu… Mutlu olmak için çeşitli sebepler arıyorsunuz okumanız bitince. Bu yüzden Sabahattin Ali; bende, 'hüznün' -mutluluğun- ifadesidir. O, bahtiyar olmayanların, bir türlü mutlu olamayanların sözcüsüdür bir manada…
Sabahattin Ali, 'Bahtiyar Köpek' adlı öyküsüne şöyle bir girizgâh yapar:
'Niçin hep acı şeyler yazayım? Dostlar, yufka yürekli dostlar bundan hoşlanmıyorlar. 'Hep kötü, sakat şeyleri mi göreceksin?' diyorlar. 'Hep açlardan, çıplaklardan, dertlilerden mi bahsedeceksin? Geceleri gazete satıp izmarit toplayan serseri çocuklardan; bir karış toprak, bir bakraç su için birbirlerini öldürenlerden, cezaevlerinde ruhları kemirile kemirile eriyip giderlerden; doktor bulamayanlardan; hakkını alamayanlardan başka yazacak şeyler, iyi güzel şeyler kalmadı mı? Niçin yazılarındaki bütün insanların benzi soluk, yüreği kederli? Bu memlekette yüzü gülen, bahtiyar insan yok mu?''
Devamı: http://www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/irfan-atasoy/600924.aspx
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.