Bu görüşe göre Avrupa’dan kaçan Yahudilerin bir vatana ihtiyaçları vardı ve onlar da “tarihî kökler”inden dolayı Filistin’e göçtüler. Savaş’tan sonra ise Avrupa ülkeleri, Yahudilere yaptıklarının karşılığı olarak Filistin topraklarında kurulan bu “eskiyeni ülke”yi desteklediler. Bu fikir Türkiye’de de benimsendi. Elbette İsrail’i desteklemek konusunda Fatih Altaylı gibi çok daha ileri seviyede ideolojik tavır ortaya koyanlar vardır. Onlar Gazze soykırımından sonra bile İsrail’e ideolojik bağlılıktan vaz geçmediler. Ortadoğu’da tek demokratik devlet olduğu gerekçesi ile İsrail’i desteklemek için bağlılığın güçlü olması gerekir. Fakat yaygın olan, Almanya’da ve Avrupa’nın genelinde Yahudilere karşı uygulanan politikaların İsrail’in temelini oluşturduğu, görüşüdür. Bu, yanlış olmasına rağmen çokça yaygın bir görüştür.
Tarihî hakikat başka yerdeydi. İsrail Filistin topraklarında otuz yıl devam eden İngiltere manda yönetiminden doğmuştu. Bugün adları çokça gündemde olan fakat faaliyetleri hakkındaki bilgilerimizin sınırlı olduğu İzzettin el-Kassam ve Hacı Emin el-Hüseynî gibi kurucu figürler, anti-kolonyalist mücadeleye atıldıklarında Filistin’de İngiliz manda yönetimi hükümfermaydı. Onlar hem İngiliz manda yöneticileriyle hem de Avrupa’nın birçok bölgesinden Filistin’e doğru harekete geçen yerleşimci kolonyalistlerle mücadele etmek durumundaydılar. Üstelik küresel sermayedarlar bu yeni yerleşimci akınını finanse ediyordu. İngiliz manda yönetiminin esas vazifesi yerleşimci kolonyalistlere şemsiye olmaktı. Bu, onların yeni “uygarlaştırma misyonu”ydu.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.