Türk edebiyatının gelecek vadeden genç öykücülerinden Güzide Ertürk. Herkes onu başarılı bir ilk kitap olan “Düşeş” isimli öykü kitabıyla tanıdı. Yıllar sonra ikinci kitabı “Öbür Dünya Öyküleri”yle yeniden okurunu selamlayıncaya kadar çok şey değişmişti hayatında. Artık Amerika’da yaşayan Güzide Ertürk’le yazarlık, kitaplar ve mesafeler hakkında konuştuk.
“Düşeş” ilk öykü kitabınız. Oradaki öykülere baktığımızda hayatın ve tarihin geniş bir yelpazesinden yararlanılmış. Ortak bir paydada buluşmayacak kadar zengin bir dünyadan geliyorlar. Bu öykülerden hangisini yazarken daha rahat hissettiniz kendinizi?
Yazarken kendimi hiçbir zaman rahat hissedemedim. Dünya tepetaklak oluyor, ben parçaları bir araya getirmeye çalışıyordum. Bu parçalanmışlığı birleştirince bir ortaklık da bulamıyordum. Ama şimdi beş yıl öncesine bakıyorum da, “O zamanlar amma da rahatmışsın” diyorum kendime. Dünya hızla dağılmaya devam ediyor.
Çok bilinmese de “Düşeş”le aynı zamanda bir kitabınız daha çıktı: “Rüzgârgülü Çamlıca.” Yeni bir yazar için zorlu bir tecrübe olsa gerek. İnsanın, büyüdüğü ve yaşadığı yeri yazması ne anlama geliyor? Kolay ya da zorlayan yanları nelerdi?
Rüzgargülü Çamlıca’yı yazarken Çamlıca sokaklarında her gün yürüyordum. Daha önce hiç girmediğim çıkmaz sokakları, harabeleri adımladım. Uzaktan selam verip gülümsediğim insanların yanına gittim ve sohbet ettim. Onları başka insanlardan ayıran hayat hikayelerini dinledim. Mahallemizin sokağında sabahtan akşama kadar top oynayan çocuklarla oturup son kez oyun oynadım. Mezarlıklarda ölüleri ziyaret ettim. Bir yandan da Çamlıca’nın tarihini araştırmak, yanı başımızda duran bir hazineyi keşfetmek gibiydi. Bilmeden vedalaşmışım, tek zor yanı bu.
İkinci öykü kitabınıza gelinceye kadar bir hayli değişiklik oldu hayatınızda. Kaleminiz bu değişimlerden nasıl etkilendi?
Kalemimin yaşadıklarımdan etkilendiği kesin ama bunun ne ölçüde olduğunu hesap edemem. Yine de yazdıklarıma şöyle bir bakacak olursam; ilk kitapta kurgu ve üslup konusunda kalemimi keşfediyordum. İkinci kitaptaysa keşfettiklerimi kullanarak, yeni yollar aradım.
İkinci öykü kitabınız için bir hayli bekledik. “Öbür Dünya Öyküleri”nin fikri nasıl doğdu?
Bir gün Ali Ural Hocam, bir atölye çıkışından sonra söyleyivermişti bu fikri. Ben de öylece kabul etmiştim, heyecanlanarak. Sınırların gücünü, üstlendiğim sorumluluğu yazarken fark ettim. Fikir, öyle bir ağırlıkla oturdu ki yanıma, nefes almakta zorlandım. Dünyanın rengi değişti. Okuduklarım değişti. Bu değişimi sindirmek de hayli vakit aldı. Acele etmek istemedim. Yavaşça takip ettim.
İslami kaynaklardan, hakkında tartışmaya girilmeyecek konulardan öykü devşirmek sizi zorladı mı?
Boş ve renksiz bir araziyi kendi renklerimle doldurmayı düşünmüştüm ilk başta. Beni heyecanlandıran şey buydu. Ama hayır, o arazinin eni boyu çoktan belirlenmişti. İslami kaynaklar, bana yolumu gösteren işaret fişekleriydi. Onlarla yönümü buldum. Haddimi bildim. Yine de bu kaynakları öykünün içinde görünmez bir kılığa sokmalıydım. Onları sağaltmakla, hafifletmekle uğraştım.
Böyle bir kitap projesine temkinli yaklaşanlar oldu mu?
Yazdıklarıma temkinli yaklaşıyordum. Elde ettiğim karışımların patlamaması için dikkatli davranıyordum. Ali Hocam da aynı titizlikle yaklaşıyordu kitaba. Tabii böyle olunca, temkinli ve titiz insanların ne düşündüklerini de anlıyordum.
Devamı için: http://www.dunyabizim.com/Manset/20956/insan-yazdikca-nereye-varacagini-seziyor.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.