TBMM'nin İsveç'in NATO üyeliğine onay vermesi, Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın Kahire ziyareti ile yeni bir sayfa açması ve Avrupa füze kalkanı girişimine katılmamız "Türk dış politikasının ekseni", "stratejik otonomi" ve "normalleşme" politikası üzerine tartışmaları yeniden canlandırdı.
Yeniden diyorum, çünkü AK Parti'nin kesintisiz yirmi bir yıllık iktidarı boyunca uyguladığı dış politika Türkiye'nin dönüşümü açısından hep çok kritik oldu.
Bu sebeple de çok tartışıldı; kimi zaman "Batı ile uyum içinde model" olarak kimi zaman da "eksen kayması" olarak nitelendi.
Özellikle 2013 sonrası Türkiye'nin ABD ve AB ile gerilimleri, bazı Arap ülkeleri ile ilişkilerin bozulması ve 2016 sonrası Rusya ile iş birliğinin genişlemesi (S-400 alımı dahil) muhalefet tarafından "yalnızlık" ve "eksen kayması" söylemleri ile eleştirildi.
AK Parti iktidarının 2020'de başlattığı "dostları artırma politikası" da önceki açıklamalara referansla, en iyi tabirle, çaresizlikten yapılan "U dönüşleri" olarak değerlendirildi.
***
Halbuki 2013-2020 arası ile 2020 sonrası yürütülen dış politikaların ana motivasyonları aynıdır: Türkiye'nin milli menfaatlerini korumak, değişen küresel-bölgesel şartlara uyum sağlamak ve stratejik otonomiyi güçlendirmek.
Bu üç motivasyonun ekseni de Türkiye'nin uluslararası sistemdeki yerini ve rolünü yeniden tanımlamaktır.
Yeniden tanımlamanın gayesi çok kutupluluğa giden dünyanın risklerine ve kaosuna adaptasyondur.
Yani "dostları artırma" yaklaşımı "başının çaresine bakma" döneminin kazanımlarını tahkim ederek maliyetlerini izale etmektedir.
Bu itibarla Suriye'de yaptığı operasyonlar yüzünden ABD ve AB ile, Doğu Akdeniz'deki yetki paylaşımları yüzünden Yunanistan ile gerilen Türkiye "anormal" bir politika yürütmemiştir.
Devamı: https://www.sabah.com.tr/yazarlar/duran/2024/02/20/cok-kutuplu-dunyada-turkiyenin-yeri
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.