''Zaman nasıl da geçiyor. Dergah dergisinin kapısından ilk girdiğim zamanı soruyor Mustafa Kutlu: 'Sen ilk ne zaman geldin, var mı on yıl?' 'Yok hocam, 25 yıl oldu neredeyse.' '' Selvigül Kandoğmuş Şahin, geçtiğimiz günlerde hasbihal ettiği Mustafa Kutlu'yu anlatıyor ve sohbetinden notlarını paylaşıyor.
Anadolu’nun içimize huzur, coşku katan türküleri vardır. Tınısı içimde gezindikçe coşkun akan bir nehir gibi nereye gittiğini bilemediğim ama sonunda okyanusların coşkunluğuyla buluşmanın verdiği dinginliği bağrında taşıyan o türküler. İşte o türkülerden birisi gelip içimde öylece durdu. Bir türlü türkünün adını koyamadım, arayıp bulamadığım bir sır gibi çöreklendi en tenhama. Hâlâ bulmuş değilim oysa…
Dışarda insanları, ağaçları, çıplak dalları savuran rüzgârlar ve durmaksızın yağan yağmurlarla iflah olmaz bir İstanbul fırtınası. Rüzgârlar esiyor, çıplak dallar savruluyor şehir sicim gibi yağan yağmurla yıkanıyor ve arınıyor sanki tüm kirlerinden… İşte böyle bir kış günü içimde gezinen türküleri arayıp bulma telaşındayken birden üstad Mustafa Kutlu’nun hikâyelerinde durdum. Durdum ve bir türkü tadında izler bırakmış o hikâyelerin ustasını ararsam türküyü bulurum diye düşünmeye başladım. İçimdeki ses, bu soğuk havada, kar öncesi böylesine bir yağmurlu günde üstad evinden dışarı çıkmaz derken, telefondaki ses müjde verir gibi, saat üçe kadar burada diyordu.
Yıldız Ramazanoğlu abla ile geçen gelmemizde Firuzağa Camii’nde buluşmuş ama üstadın gelemeyeceğini öğrenince, Sultanahmet’in kıyısında bir kahve içimi oturmuştuk. Birbirimize umut ve muştu olsun diye dua niyetine falımıza mı bakmıştık. Sonra halimize gülmüş, Alman Çeşmesi’nin tarihe direnen güzelliğini, kurnalarından akan suyu, balı, çorbayı, İstanbul’u, bu kadim kaldırımlarda kimlerin gelip geçtiğini, Babıali’yi, Divan Yolu’nu mu konuşmuştuk…
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.