İslâmî kaynaklı olduğu belirtilen meddahlığı ilk defa Hassân b. Sâbit’in Hz. Peygamber’i şiirleriyle överek başlattığı, kanaati yaygındır. Evliya Çelebi’ye göre ise meddahların pîri Resûl-i Ekrem’i metheden Suheyb-i Rûmî’dir ve mezarı Sivas’tadır.
Fakīrî Risâle-i Ta’rîfât’ta, “Bilir misin nedir âlemde meddâh / Biribiriyle halkı ede ıslâh” denilerek meddahların “ıslah edici” özelliklerine vurgu yapılır.
Meddah, bir sandalye üzerine oturur, değnek ve mendil kullanarak tek başına hikayeler anlatır, taklitler yapar, birden fazla kişiyi canlandırır.
Esasında tek kişi (meddah), toplumu yansıtır. Ortaya toplanan kalabalık, tek bir kişide kendi aksini seyreder.
Emmanuel Levinas, “Başkasıyla karşılaşmanın en iyi tarzı, onun gözlerinin rengini bile fark etmemektir” der. Çünkü fark ettiğiniz anda durursunuz/kalırsınız ve bu bir müddet sürer. Kısa veya uzun, odak noktanız değişmiştir. Gözlerinin rengini bile fark etmeyerek ancak başkasıyla karşılaşmayı başarmış olursunuz. Artık odak noktanız, “başkası” olmuştur. Şekilden çıkmış, şekle takılmamış, esas özü/amacı yakalamışsınızdır. Meddah izleyen topluluk, bu yakalama eyleminin hakkını veren topluluktur. Hakkını veremeyenler, meddahın anlattıklarından bihaber kalacak, keyif de nasihat da alamayacak ve meddah bu kişiler üzerinde “ıslah edici” özelliğini devreye sokamamış olacaktır.
Meddahı izleyen kişiler, meddahın göz rengini dahi fark etmezler. Çünkü izledikleri kişi, oyun boyunca, meddahtan başkasıdır. Meddah sahneye çıkmıştır ancak seyircinin karşılaştığı kişi o değildir. Meddah “kim” olduysa, seyirci onu izliyordur.
Devamı: https://www.dunyabizim.com/meddah-aslinda-ne-yapar-makale,2273.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.